Blog: De grote finale

“Wat een rollercoaster”, zegt Karin tegen mij. Een roller-wat? Nou gewoon een “roller coaster”, herhaalt ze terwijl ze me aankijkt met een blik van ‘dat weet je toch wel’?
 
Noem mij een simpele ziel, maar als ik aan een rollercoaster denk, denk ik aan een super snelle boot (en dat vind ik wel een mooie gedachte), of eventueel aan één of andere driedubbele achtbaan in een pretpark (dat vond ik toen 25 was een mooie gedachte). Maar ik krijg zo het idee dat ze dat niet bedoelt. Toch spreek ik mijn gedachten voorzichtig uit. Om te vervolgen met een ‘bedoel je dat’?
 
Ja knikt ze instemmend, tenminste dat van die achtbaan, maar dan niet letterlijk, maar figuurlijk. Het begint mij te dagen. Ja als je het zo bekijkt dan is het wel een beetje een ‘rollercoaster’ geweest, het afgelopen jaar. We zijn recht omhoog, gierend naar beneden, en minstens drie keer op z’n kop gegaan, tenminste figuurlijk dan. Letterlijk doen wij niet meer zulke spannende dingen ;-)
 
Wat is er dan gebeurd? Laat ik u, als lezer van mijn blog, eerst geruststellen. Geen brand dit keer. En ook van corona hebben we (gelukkig) weinig last gehad. 
 
Ik begin dus bij het begin. Ik ben dit jaar 50 geworden. Een mooie leeftijd, ik ben er trots op. Tegelijk is het een leeftijd om terug te blikken en vooruit te kijken. Dat vooruitkijken, doe ik graag. Hoe gaan we de komende tien – vijftien jaar verder?
 
Het hotel, het restaurant, het is mijn hart en mijn ziel. Niets mooier dan dit werk. Ik zou het nog wel 30 jaar willen doen. We draaien ook gewoon hartstikke goed. Rijk worden we er nooit van, maar we kunnen alle kosten betalen en we wonen op het mooiste plekje van de wereld, dus ja, wat wil je nog meer … 
 
De vraag is misschien dan ook niet wat we zouden willen, maar vooral wat we kunnen. En dan realistisch gezien. Het runnen van het hotel en het restaurant is fysiek zwaar werk. Hoeveel  in de horeca werkende koks kent u die ouder zijn dan 55 of 60 jaar? Die zijn er bijna niet en dat is niet voor niets. 
 
Tel daarbij op dat mijn twee schatten van kinderen totaal geen interesse hebben in het horecavak, dus ik hoef niet te rekenen op opvolging vanuit die kant. 
 
Dat zette ons aan het denken en leverde mooie plannen op, die inmiddels vaste vormen hebben gekregen. Mogelijk heeft u er al wat van mee gekregen.
 
We gaan van het hotel een appartementencomplex maken met zes luxe appartementen. Hotel Oosterschelde wordt Residentie Oosterschelde. Klinkt chique of niet?
 
Hoe we dat gaan doen? Er komt op het hotel een verdieping en per verdieping krijg je dan 2 appartementen. Zes in totaal dus. Appartement met alles erop en eraan, luxe keuken, badkamer, aparte slaapkamer(s), airco, wasmachine en ga zo maar door. Het zijn recreatie appartementen, maar je zou er qua voorzieningen ook zo in kunnen wonen.
Het restaurant blijft dan natuurlijk bestaan en daar houd ik me dan uiteraard volop mee bezig. Kleinschaliger van opzet en uitvoering, dan wat we nu hebben. Maar wel met mooie visgerechten uit de regio en oog voor betaalbaarheid.
 
Je zal maar zo’n plan hebben en het dan ook willen uitvoeren … U snapt misschien nu al een beetje waar het gevoel van de ‘rollercoaster’ vandaan komt? 
 
Want eerst moet je dan toch een aantal vergunningen gaan regelen. Daar rolde we redelijk makkelijk door heen. We zijn in ons denkbeeldige ‘pretparkwagentje niet eens echt op z’n kop gegaan’.
 
Met alleen de vergunningen ben je er natuurlijk nog niet. De kosten om alles te verbouwen zijn niet gering en we besloten om van de zes appartementen, vier tot vijf appartementen te verkopen om de kosten te financieren. Het leek ons een mooi idee om dat in eerste instantie binnen ons eigen netwerk te proberen. 
 
We kregen vele mooie reacties, maar die appartementen zijn best prijzig en daarmee maar voor een enkeling een haalbaar verhaal. Ik ben ook niet echt een makelaar natuurlijk. Ik houd gewoon van mijn gasten zoals ze zijn, volgens mij moet je als makelaar toch anders omgaan met je mensen. 
 
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: het is uiteindelijk gelukt om twee appartementen te verkopen en daarnaast waren meerdere investeerders geïnteresseerd om te financieren zodat we alvast konden gaan bouwen. Dus geen slecht resultaat voor een simpele kok, dacht ik zo. 
 
Ondertussen hadden we ook een goede aannemer, iemand met kennis van duurzaamheid en een inrichter benaderd om mee te helpen bij de realisatie. Toen we dat allemaal rond hadden, kon er vanaf ongeveer april/mei gebouwd worden. 
 
April/mei … dan begint bij ons normaal gesproken de drukste periode in het toeristenseizoen. Niet zo handig om dan vijf maanden te gaan verbouwen, of wel? Tel daarbij op dat we al meerdere boekingen hebben staan van trouwe gasten, die regelmatig komen. Om die nu af te gaan zeggen, nee dat voelt niet goed. 
 
Aan de andere kant, de plannen zijn goed en interessant en wil je eigenlijk zo snel mogelijk doorvoeren. Maar om het te laten slagen is timing belangrijk. En we willen onze gasten ook niet teleurstellen.
 
Na heel veel wikken en wegen (ja, ja, we zijn minimaal drie keer op z’n kop gegaan, dit stuk was een echte rollrcoaster), hebben we besloten pas in september te beginnen met het realiseren van de appartementen. 
 
Vanaf maart tot en met augustus, draaien we ons oude vertrouwde concept met hotel en restaurant en zijn al onze gasten meer dan welkom om nog een keertje -mogelijk voor het laatst in het hotel- te verblijven, te genieten van de Visspecialiteitenavond en de  prachtige locatie. 
 
Alle betrokken partijen vonden het een prima beslissing. Maar zelf ben ik er denk ik nog wel het meest blij mee. Ik heb er enorm veel zin om het hotel en restaurant de komende maanden klaar te maken voor ‘de grote finale’, het laatste seizoen dat dan van maart tot september loopt. 
 
Als je niet alleen droomt over je mooie plannen, maar ze ook wil realiseren, dan kan dat soms grote dilemma’s opleveren.  Of zoals Karin zegt  ‘een rollercoaster’ geven. 
 
Maar nu we staan waar we staan, voel ik me dankbaar en vol energie om door te pakken. 
 
Tot ziens in het komende seizoen!

Eric Moerland

PS: Het is nu al mogelijk te reserveren voor zowel het hotel als het restaurant vanaf maart tot eind augustus. Voor het hotel kan het nu nog alleen via onze eigen website (en niet via bijvoorbeeld booking.com), zodat we aan onze vaste klanten voorrang kunnen geven! Mocht u er niet uitkomen op de website, mail ons dan even (info@hoteloosterschelde.nl) of neem telefonisch contact op: 0031 (0) 167 576046. 

Een van de dingen die ik echt graag mag doen is vissen. Dat kan natuurlijk hier heel mooi vanaf de kant, maar mijn voorkeur heeft het om met een boot mee te gaan, en dan de hele dag op de Oosterschelde of Westerschelde te zijn met niets anders om je heen dan het schuimende water en de hoopvolle verwachting op een mooie vangst.

Op het moment dat je een hengeltje uitgooit, weet je nooit zeker of je ook wat gaat vangen. Natuurlijk denk ik de betere plekjes te weten.

Maar zelfs als je op zo’n ‘beter plekje’ je hengeltje uitgooit kunnen de vangsten tegen- of ook meevallen.

Voor mij is dat het mooie van het vissen. Je weet van te voren nooit hoe het uitpakt. En je weet ook niet hoe lang het gaat duren. 

Een keer was Karin mee gegaan met het vissen. Dat vissen, is niet direct haar passie, maar ze had haar laptop bij zich en het nodige leesvoer, dus ze zou zich wel vermaken.

En toen duurde het uren, ja echt uren, voordat er eens een visje wilde bijten.

Waar het aan lag? Ik weet het niet. Ik weet wel dat na enkele uren Karin aankondigde, dat het vandaag niets werd met het vissen, en dat het de hoogste tijd was om weer naar huis te gaan. “Soms zit het mee, soms zit het tegen”, zei ze goedlachs. 

Maar …. precies op dat moment … had ik BEET. “Ik heb beet”, riep ik euforisch. En Karin wist, dat we voorlopig nog niet naar huis gingen.

Want het moment, dat je voelt dat je ‘beet’ hebt, is het moment dat alle weggeslagen energie als een booster (hip om dat woord te gebruiken, of niet?) door je lijf golft. Je bent helemaal wakker en alert, om dat visje wat nu voorzichtig aan je aas begint te sabbelen, ook daadwerkelijk naar boven te halen.

Uiteindelijk resulteerde deze middag in een vangst van enkele grote Zeebaarsen. Een topvangst na een top visdag.

Als je erover nadenkt kan je ‘het vissen’ ook vergelijken met ‘het leven’.

Je gooit wel eens een aasje uit. Soms heb je beet, en soms moet je gewoon lang genoeg wachten om er toch een resultaat uit te halen en soms heb je gewoon pech.

De juiste aas, op de juiste plek uitgooien en dan de juiste strategie volgen. Daar gaat hem om toch? Het is iets waar ik op dit moment volop mee bezig ben.

Maar daarover de volgende keer meer. Voor nu wilde ik eigenlijk vooral aankondigen, dat na een periode van lockdown en grote schoonmaak, ook wij weer onze deuren openen en wel vanaf vrijdag 18 februari 2022.

Het hotel en restaurant is vanaf dan op de vrijdag, zaterdag en zondag geopend. 

En ja, op de zaterdagen organiseren we weer onze Visspecialiteiten-avonden.

Of ik zelf de vis ga vangen voor die visavonden? Ik zou dat natuurlijk wel willen, maar ik heb een verstandige vrouw, die over mijn visvangsten terecht opmerkte “soms zit het mee, en soms zit het tegen”, en ik wil de gasten natuurlijk niet teleurstellen.

Dus voor de zekerheid, heb ik alvast contact gelegd met de visleveranciers, waar ik mee werk, zodat ik gegarandeerd weer verse kwaliteitsvis in huis heb voor deze avonden. 

Hoe dan ook, heb ik er nu al veel zin. Ik hoop u ook.

Tot binnenkort!

Daar zit ik dan. Met mijn vinger in het verband. Het topje is -laten we zeggen- enigszins beschadigd. 
 
Die ochtend begon het allemaal zo positief. Nu we weer een aantal weken bezig zijn, begin ik echt in ‘ een flow ‘ te raken. Dat heb je als het lekker gaat. Leuke gasten die zitten te genieten, mooie verhalen en bijzondere belevenissen. Het is dan tijdens het ontbijt gewoon een feestje om even langs te gaan bij alle gasten. 

Vaak gaat het dan ook wel even over het diner ’s avonds. We hebben een aangepaste -minder uitgebreide- kaart. Er zijn nog niet zoveel gasten en ik wil met verse producten blijven werken. De gasten vinden dat meestal prima. Tijdens het ontbijt bespreek ik vaak al een beetje hoe het menu er ‘s-avonds uit ziet, en wat de wensen zijn. Die ochtend waren er meerdere gasten die een Culinair Kreeft arrangement hadden geboekt, en dus stond er voor die avond  Oosterschelde Kreeft op het menu. 
 
Die Oosterschelde Kreeft is iets bijzonders. Hij heeft ten opzichte van andere kreeften een eigen DNA-structuur. Is dus echt uniek. Een kenner zal het smaakverschil proeven. Hij is fijner en zachter van smaak. Doordat hij zo uniek is, is hij ook beschermd. En daarom mag de Oosterschelde Kreeft alleen maar vanaf 1 april tot 15 juli gevangen worden. Precies in deze tijd van het jaar dus.
 
Afijn, ik ging naar mijn vaste leverancier van de Oosterschelde Kreeften. Ik kon kiezen, en houd ervan de wat grotere exemplaren mee te nemen. Als je kreeft eet, wil je kreeft eten, of niet soms?

Nou doe ik dit werk al meer dan 30 jaar, en het is altijd goed gegaan. Maar deze keer lette ik tijdens de bereiding van de kreeften, even niet goed op, en daar hing de schaar van een van de kreeften aan mijn vinger. Die kreeft was mij gewoon te vlug af!!! Een paar grote schreeuwen, en flink schudden met mijn hand, en het liet los. Niet de kreeft trouwens, die liet niet los. Wel mijn vingertopje. 
 
En toen zat ik dus met een verbandje om mijn vinger. ‘Het komt wel weer goed denk ik’, zei Karin bemoedigend toen ze de schade zag. Dat hopen we dan maar. In ieder geval kom ik er beter vanaf dan die kreeft. Die lag een half uur na het ‘vingertopje-bloedbad’, op het bord van een van de gasten. “Hij smaakte voortreffelijk”, verzekerde deze gast mij, terwijl hij lachend naar het verbandje keek. 
 
Vingertopje beschadigd of niet, we gaan lekker door, dus wilt u ook nog genieten van de Oosterscheldekreeft vergeet dan niet te reserveren voor half juli!
 
Vriendelijke groeten, 
 
Eric Moerland
 
PS: Iedereen nog bedankt voor de bijdrage aan de Surstroming-challenge. We hebben de finale gehaald, en in totaal ruim 2400 euro bijgedragen aan het goede doel Stavoorde6.

Helaas werden we tweede, dus ja ik heb dat smerige harinkje moeten eten. De truc om er een beetje doorheen te komen is: zet het blikje alvast een half uurtje van te voren open dan is het ergste eraf. En voor de rest, verstand op nul en slikken, bleghh, niet bepaald lekker, maar ja, je hebt wat over voor het goede doel, toch?

Nadat ik later op de avond last kreeg van oprispingen, die een bepaalde minder aantrekkelijke lucht achter lieten, drong Karin er op aan dat ik misschien toch maar beter een nachtje in het hotel kon gaan slapen ... Maar daarna was alles gelukkig weer als vanouds. 

(Datum blog: 18-04-2021)

Het is even geleden sinds mijn laatste blog. Er is veel gebeurd. Na de brand, eind vorig jaar, is inmiddels de keuken compleet gerenoveerd. En het restaurantgedeelte wordt ook schitterend, al is het nog niet helemaal klaar. Een voor-na impressie vindt u onder deze blog.

En voor ons zeker zo leuk: we draaien al weer een paar weken. Heerlijk gewoon!! We hebben op de kamers een tafel met stoelen gezet, zodat er ook op een plezierige manier kan worden gedineerd op de kamers. We zitten echt helemaal in een flow, want als je ergens energie van krijgt, is dat wel van het terugzien en verwennen van onze fijne gasten!!

Maar nu wat anders. Ik ben er dus ingetuind. Waarin? Nou het zit zo.  Ik heb me in de ‘challenge 'Sürströming eten' laten praten.  Kent u Sürströming? Het is een heel smerig gefermenteerd harinkje uit Zweden. Het stinkt echt heel erg. En ik doe dus mee aan een challenge (samen met een stuk of tien andere restaurants). Als ik verlies …. moet ik dat smerige goedje opeten, en die eetsessie wordt op social media gezet.

Maar u kunt me redden!! En wel door een kleine donatie te doen. En nu komt het positieve aan het verhaal, de donatie is niet voor mezelf maar voor het goede doel 'Stavoorde6'. Dit is een vakantiehuis in Sint Annaland, waar ernstig zieke mensen en hun naasten in de zware tijden waar ze in zitten, toch kunnen genieten van een zorgeloze vakantie. Uiteraard ondersteunen wij dit goede doel volledig, maar toch, dat Sürströming eten is echt geen fijn vooruitzicht …

Daarom ben ik u eeuwig dankbaar als u mij deze keer ‘uit de brand zou willen helpen’. We staan er goed voor, en als we het hoogste sponsorbedrag binnen halen, en de challenge dus winnen, dan hoef ik GEEN Sürströming te eten ….

De donatie kan gedaan worden via de website: https://challengesurstromming.com/

Vergeet niet onze button aan te klikken Restaurant 't Veerhuis / Hotel Sam (wij doen samen met Hotel Sam uit Tholen). 

Tenslotte los van de challenge, wil ik u graag nog een hart onder de riem steken. Het zijn de laatste loodjes voordat Nederland,  België en Duitsland weer open mogen. Mocht u er nu al even tussenuit willen, dan bent u van harte welkom in ons hotel. Als hotel mogen wij gewoon gasten ontvangen, zolang wij de maaltijden maar op de kamer serveren in plaats van in het restaurant. Wij gaan er dan voor zorgen dat u van een gezellig en smaakvol verblijf kunt genieten.

Wacht u liever nog even, dan is dat natuurlijk ook helemaal prima. We hopen u dan op een later moment dit jaar te mogen ontvangen en bij te praten hoe het u vergaan is in dit bijzonder vreemde jaar …

Geniet van het mooie weer deze week, ga ik ook doen!

(datum Blog 27-02-2021)

En toen reikten de vlammen tot aan het plafond van de keuken. Ik kwam net terug uit het hotel waar ik één van de hotelgasten zijn diner in zijn kamer had geserveerd en het alarm loeide me al van een afstand toe. "Dit is een ramp", schoot er door mijn hoofd. Adrenaline schoot naar ongekende hoogten.

Het eerste wat ik deed was naar het gasfornuis lopen -daar waar het begonnen leek te zijn - om de brandblusser te pakken en de brand te blussen. Een kansloze actie. Het was er al te heet, en bovendien kon je er bijna geen adem meer halen. 

Daarna schoten mijn gedachten naar mijn gezin. De kinderen waren in ons woonhuis, dat grenst aan de keuken. Dus ik naar het woonhuis. Er was volop rookvorming, doordat de deuren open stonden. Maar de vlammen hadden het huis nog niet bereikt. Onderweg zag ik mezelf in de spiegel van de gang. Roetpiet, zou een mooie benaming zijn. Grote ogen met daarboven verschroeide wenkbrauwen staarden me aan. Maar er was geen tijd om daar bij stil te staan. Ik trok mijn kinderen, gekleed in een pyjama en met blote voeten, uit hun kamers en bracht ze naar het hotel, dat op dat moment veilig ver van de brand was.

Ondertussen had de hotelgast, het brandalarm ook gehoord en was polshoogte komen nemen. Hij had 112 al gebeld. Maar we waren er nog niet, want Karin was kwijt. Ik weer terug naar de keuken. Ze zou toch niet in de keuken zijn gaan kijken om mij te zoeken? Ik kom niet ver, het is daar echt niet meer te doen, maar ik loop door. Voor zover ik het kan zien, geen Karin. Wel hoor ik de brandweersirenes vlakbij, die zijn er bijna.  Ik stik bijna, en kom nog maar amper uit de keuken. En dan is Karin er opeens weer. Ze bleek in de kelder te zijn, en via de buitendeur aan de rook te zijn ontsnapt. Wat een opluchting, iedereen is veilig, dat is het enige wat op dat moment echt belangrijk was.  

23 December 2020 is een gedenkwaardige datum. De avond waarin we ons eens temeer realiseerden, hoe weinig materiële zaken je nodig hebt om je een rijk mens te voelen, en tegelijkertijd de avond waarin de vlammen een deel van ons bedrijf verwoestten. Zo’n brand hoop ik nooit meer mee te maken. De schade was groot. De keuken total loss en de voorste restaurantzaal zwaar beschadigd door het roet.

Zo snel als de vlammenzee zich uitbreidde, zo snel gaat het herstel natuurlijk niet. Iets is meestal eerder kapot gemaakt dan dat het weer gerepareerd is. Maar zo mooi als het nu gaat worden, was het voor de brand niet. En dan is het begrip ´tijd´ een betrekkelijk iets.

We zijn inmiddels twee maanden verder. Ups en downs wisselden zich af. Eerst werd er schoongemaakt en gestript. Dat was een periode van afscheid nemen van veel dingen waar ik zo in de loop der jaren toch wel een beetje aan gehecht was geraakt.

En nu  zijn we bezig met een fase van herstel en vervanging. En dat is natuurlijk wel heel leuk, want je ziet het iedere dag mooier en completer worden. De stip op de horizon is gezet op de derde week van maart. Die stip, die het moment dat de renovatie gereed is symboliseert, zien we steeds groter worden. En dat maakt dat wij  -ondanks de rare tijden waar we in zitten- positief gestemd zijn.

Volgende keer meer over de restyling van het hotel, want door alle commotie over de brand, zijn we die een beetje ‘vergeten’ te melden.

 
PS: Op de foto’s hieronder het ontwerp dat Van Houte Interieur maakte voor het restaurant. Zo gaan we het doen! Hopelijk bent u net zo enthousiast als wij.

(Datum blog: 13-02-2021) 

Met zo’n titel denkt iedereen direct aan de lockdown waar we middenin zitten. En dat is beslist een logische gedachtegang. Want ja al vanaf half oktober zitten wij -net zoals de meeste andere horecabedrijven- ‘op slot’.

Maar deze keer bedoelde ik met ‘op slot’ toch wat anders. En wel het volgende. 30 Jaar geleden begon ik, amper negentien jaar oud, samen met mijn vader Restaurant ’t Veerhuis. De toenmalige burgemeester van St Philipsland, de heer T.A. Vogel,  gaf ons de vergunning voor het restaurant op voorwaarde dat het geen ‘kroeg of café’ zou worden. Dus geen barkrukken aan de bar. Dat was prima voor ons. Ik had daarvoor drie jaar een cafétaria gehad in Oud Vossemeer -ik was, achteraf bezien, eigenlijk te jong daarvoor- en had daarmee direct genoeg ‘café werk’ voor de rest van mijn leven gedaan. En aangezien wij zelf grote visliefhebbers waren en zijn, en dan vooral de vis van de Oosterschelde en Noordzee, lag het voor de hand om er een visrestaurant van te maken.

Zo gezegd zo gedaan, dertig jaar lang lekker gedraaid. En toen kwam corona met een lockdown. Maar zoals gezegd, daar wil ik het nu eens niet weer over hebben. Wat bedoel ik dan met 'op slot'? Ik bedoel hiermee de deur van de kelder. Deze zat op slot. En dat is normaal niet zo erg, maar ik kon de sleutel nergens meer vinden. De eerste dag denk je dan, misschien vind ik hem morgen wel. Maar na een week, werd het toch wel heel vervelend. Zo nu en dan wil je in en uit de kelder kunnen lopen. En als straks de lockdown er weer af is, is de kelder de plaats waar veel van onze hotelgasten hun fietsen overdekt in kunnen zetten. Voorzichtig had ik een slotenmaker gebeld, of hij een nieuw slot op de kelder zou kunnen zetten. Ja dat kan, kost geld, en hij had het heel druk, dus het duurde ook wel even. Kortom van dat gesprek werd ik niet echt vrolijker.

En toen, uit het niets, kwam mijn zoon Jasper met de sleutel aangelopen. “Gevonden, hij lag op het buffet in het restaurant.” Op het buffet? Wat moest Jasper daar doen. Ik vroeg het hem. “Nou gewoon verstoppertje spelen met mijn vriendje. Ik houd van de corona, het restaurant is dicht, en weet je hoe goed je je kan verstoppen in het restaurant?” Tja, zo is toch nog iemand blij met de lock down. En ik was niet blij, maar dolgelukkig,  met het feit dat de sleutel weer gevonden was.

Mensen die mij kennen, weten dat ik niet zo filosofisch ingesteld ben. Maar dit zette me toch aan het denken. Als iets wegvalt wat er jarenlang is, mis je het meer dan dat je je op voorhand kan voorstellen. En als je het dan weer terug krijgt, ben je zo blij als een kind. Dolgelukkig gewoon.  Zou het straks ook zo zijn, als de corona-lockdown eraf gaat, en we ook van die kant niet meer verplicht op slot zitten? Wat mij betreft wel. En hopelijk denken onze gasten er ook zo over.


 
PS: De renovatie na de brand in de keuken is in volle gang. En het wordt mooi. Volgende keer meer daarover.

(28-12-2020)
Soms zit het mee en soms zit het tegen ... Onze kerstdagen waren dit jaar letterlijk on fire ???? ..... een brand op 23/12 zorgde ervoor dat de hele keuken is uitgebrand (video), de roetschade is vooral in het voorste gedeelte van het restaurant ernstig... De brandweer uit Sint Philipsland was razendsnel ter plaatste en zo werd erger voorkomen. Gelukkig is iedereen ongedeerd, daar ben je na zoiets extra dankbaar voor. En met die gedachte zijn we de kerst toch weer positief doorgekomen. Direct na de kerst is er volop begonnen met de schoonmaak. De verwachting is dat alles weer op orde is omstreeks half maart 2021.